Το όνομα είχε επιλέξει η ιδρύτρια κ. Νίτσα Μιλτιάδου για το νηπιαγωγείο που αποφάσισε να ιδρύσει το 1967. Η «Παιδική Γωνιά» επρόκειτο να γίνει το πρώτο επίσημο νηπιαγωγείο της Λάρνακας. Ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της πόλης, συνώνυμο της χαράς, της αγάπης και της νοσταλγίας.
Αυτό που ξεχωρίζει το σχολείο μας από όλα τα άλλα σχολεία είναι το γεγονός ότι όλοι οι πρώην απόφοιτοί του το θυμούνται πάντα με γλυκές, αγαπημένες αναμνήσεις. Όταν θυμίζουν τις μέρες του νηπιαγωγείου τους, κατακλύζονται από συναισθήματα βαθιάς λαχτάρας και βαθιάς αγάπης για το σχολείο, τους δασκάλους του και τη μεγάλη αυλή του με πεύκα και κυπαρίσσια. Αυτά τα δέντρα φυτεύτηκαν τη δεκαετία του 1940 από τον κ. Νίκο Μιλτιάδη, σύζυγο της κυρίας Νίτσας. Δημιούργησε αυτό το όμορφο, μοναδικό καταπράσινο καταφύγιο που επρόκειτο να γίνει η καρδιά της «Παιδικής Γωνιάς», καταφύγιο για όλα τα παιδιά, τους γονείς και τους παππούδες τους. Dailyταν καθημερινό φαινόμενο να βλέπεις γονείς και παππούδες να κάθονται στους πάγκους της μεγάλης αυλής, κάτω από τα μεγάλα πεύκα και να μην θέλουν να φύγουν. Θα ξεκινούσαν να εμφανίζονται γύρω στο μεσημέρι, προκειμένου να μαζέψουν τα παιδιά τους, αλλά αντίθετα, κάθονταν για ώρες κάτω από το πράσινο κουβούκλιο, κουβεντιάζοντας μακριά, ενώ τα παιδιά τους έκλεβαν λίγα λεπτά ακόμη. Wasταν μια ευτυχισμένη περίοδος για όλους τους, και το σχολείο μας ήταν πιο ζωντανό από οποιοδήποτε ζωντανό ον.
Το 1969, η κα Κάτια Μιλτιάδου, μεγαλύτερη κόρη της κυρίας Νίτσας, προσχώρησε στο προσωπικό της Παιδικής Γωνιάς. Μεταξύ των πολλών καθηκόντων της ήταν η συλλογή των παιδιών το πρωί και η επιστροφή τους στο μεμονωμένο σπίτι τους το μεσημέρι. Η κυρία Κάτια χρησιμοποίησε ένα μικρό μίνι βαν για αυτό, συνοδευόμενο από έναν δεύτερο ενήλικα στο πίσω κάθισμα που θα βοηθούσε τα παιδιά μέσα και έξω από το όχημα. Η συλλογή και η εγκατάλειψη των μαθητών συνεχίστηκε για περισσότερα από 20 χρόνια στην ιστορία του σχολείου και ήταν ένα σημαντικό μέρος του σχολείου σε μια εποχή που όλο και περισσότερες μητέρες θα προσχωρούσαν στο εργατικό δυναμικό. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων 20 ετών, το νηπιαγωγείο λειτουργούσε τόσο τα πρωινά όσο και τα απογεύματα. Καθώς περνούσε ο καιρός, η μικρότερη κόρη της κυρίας Νίτσας, κυρίας Λία Κάσιου που μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές της στην προσχολική εκπαίδευση προσχώρησε στην ομάδα. Δεν δίδαξε μόνο, αλλά ενίσχυσε τη διδασκαλία της μουσικής και του χορού. Στην πραγματικότητα, το σχολείο μας πρωτοστάτησε στη διδασκαλία της μουσικής ως ένα από τα λίγα νηπιαγωγεία γύρω από το νησί που συγκέντρωναν καθημερινά τα παιδιά γύρω από το πιάνο για να τραγουδήσουν.
Η σχολική χρονιά βασίστηκε σε ένα καλά οργανωμένο σύστημα που άγγιζε τα κυριότερα και τα κυριότερα γεγονότα του κυπριακού ημερολογιακού έτους. Η πρώτη μεγάλη εκδήλωση κάθε σχολικής χρονιάς ήταν η εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου όπου τα παιδιά παρέλασαν με τις ελληνικές τους σημαίες γύρω από το σχολείο. Γονείς και φίλοι του σχολείου μαζεύονταν για να παρακολουθήσουν την παρέλαση του γαλανόλευκου και επευφημούσαν τα παιδιά τους που απήγγειλαν ποιήματα σε αυτή τη μίνι παράσταση που διοργανωνόταν πάντα στην αυλή του σχολείου. Μετά από αυτό, κατά την τρίτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου, ήταν η μεγάλη χριστουγεννιάτικη παράσταση που γινόταν πάντα σε έναν από τους μεγάλους χώρους θεάτρου της πόλης. Alwaysταν πάντα μια μεγάλη παραγωγή και τα θέατρα ήταν πάντα γεμάτα με τις οικογένειες και τους φίλους των μαθητών μας που ήρθαν να παρακολουθήσουν το παιχνίδι της γέννησης, τα τραγούδια, τους χορούς, τα ποιήματα και τα μαγικά σκηνικά και εικόνες μπροστά στα μάτια τους. Η παράσταση τελείωνε πάντα με την άφιξη του Άγιου Βασίλη που έφερε δώρα σε όλα τα παιδιά και έκλεισε τη γιορτή με μια χαρούμενη νότα. Πιο κάτω στη σχολική χρονιά, η Παιδική Γωνιά γιόρταζε πάντα το Καρναβάλι με ένα μεγάλο εσωτερικό πάρτι. Το σχολείο θα διακοσμηθεί ανάλογα και τα παιδιά θα έρθουν στο σχολείο με τις ατομικές τους φορεσιές και θα απολαύσουν μια μέρα γεμάτη διασκέδαση, παιχνίδια, φαγητό, μουσική και χορό!
Η επόμενη μεγάλη εκδήλωση ήταν ο εορτασμός του Πάσχα που πάντα προκάλεσε τη δημιουργία πολύ περίτεχνων και εορταστικών καλλιτεχνικών τεχνών που ευνοούσαν το πνεύμα. Η γιορτή της μητέρας γιόρταζε πάντα τον Μάιο με μια μέρα γεμάτη τραγούδι, χορό και λουλούδια, ειδικά αφιερωμένη στις μητέρες των μαθητών μας που πάντα ανυπομονούσαν για την ξεχωριστή μέρα τους στο σχολείο. Το φινάλε της σχολικής χρονιάς ήταν η μεγάλη γιορτή του τέλους του έτους που πραγματοποιήθηκε περίπου τον μήνα Ιούνιο. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς και πραγματοποιήθηκε επίσης σε μια μεγάλη θεατρική σκηνή στην πόλη. Κατά τη διάρκεια αυτής της παράστασης οι μαθητές γιόρτασαν τον ερχομό του καλοκαιριού και το σχολείο αποχαιρέτησε την τάξη αποφοίτησης. Οι απόφοιτοί μας θα έπαιρναν το πρώτο τους δίπλωμα και θα έφευγαν για το δημοτικό σχολείο εξοπλισμένοι με τις απαραίτητες ακαδημαϊκές γνώσεις και αναμνήσεις από τα πιο ευτυχισμένα χρόνια τους που θα τους συνόδευαν για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Τα χρόνια πέρασαν και ανεξάρτητα από το πόσα νέα νηπιαγωγεία άνοιξαν στην πόλη, η Παιδική Γωνιά είχε ένα σταθερό και πιστό κοινό, αφού οι πρώην απόφοιτοί της έγιναν γονείς που έφεραν τα δικά τους παιδιά στο ίδιο σχολείο. Αυτή ήταν η δεύτερη γενιά μαθητών και λίγα χρόνια αργότερα, ακολούθησε η τρίτη γενιά. Έτσι, πολλά από τα παιδιά του σχολείου θεωρήθηκαν σχεδόν σαν εγγόνια στο προσωπικό. Το ίδιο το προσωπικό άλλαξε ελάχιστα όλα αυτά τα χρόνια, αφού το σχολείο μας ήταν πραγματικά ένα μαγικό μέρος για να εργαστείτε. Πολλοί από τους πρώην νηπιαγωγούς του σχολείου έφεραν επίσης τα δικά τους παιδιά στο σχολείο. Όλες αυτές ήταν υπέροχες, χαρούμενες κυρίες που έριξαν την καρδιά και την ψυχή τους στο σχολείο και η καθεμία άφησε το δικό της ξεχωριστό στίγμα στην ιστορία και την ανάπτυξη της Παιδικής Γωνιάς.
Το καλοκαίρι του 2014 ήταν η τελευταία παράσταση στο τέλος του έτους που πραγματοποιήθηκε στην αυλή του σχολείου.
Ήτανε μια αξέχαστη μέρα!
Aταν έκπληξη να βλέπω τους περισσότερους απόφοιτους του σχολείου να παρευρίσκονται στην παράσταση. Όλοι εμφανίστηκαν με λουλούδια και η μεγάλη αυλή του σχολείου ήταν πολύ μικρή για να τα χωρέσει όλα. Από εκείνο το εκπληκτικό φινάλε σε μια φοβερή ιστορία 50 ετών, το σχολείο άρχισε να λειτουργεί, το κτίριο έχει παραμεληθεί και η καταπράσινη αυλή έχει ξεπεραστεί από ζιζάνια και θάμνους.
… Τώρα, με μεγάλη μου χαρά βλέπουμε το σχολείο να επιστρέφει στη ζωή με νέους ανθρώπους γεμάτους φιλοδοξία και όρεξη για δουλειά. Αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται μια φανταστική «αναγέννηση». Κατά τη διάρκεια των επτά ετών που το σχολείο ήταν «αδρανές», η καρδιά του χτυπούσε ακόμα στο μυαλό όλων των αποφοίτων του, των δασκάλων του και της ίδιας της πόλης της Λάρνακας. Τώρα, επιτέλους, το ίδιο το σχολείο αρχίζει να αναπνέει ξανά και είναι έτοιμο να συνεχίσει να υπηρετεί και να διαμορφώνει τις νέες γενιές της πόλης.
Ας συνεχίσουμε την κληρονομιά της Νίτσας Μιλτιάδους με νέα και εκπληκτικά θαύματα!